Η επιστροφή στην Αμερική, το 1994, σήμαινε αναγκαστικά μια κοπή κοινωνικών δεσμών από την Ελλάδα. Αυτό θα ήταν κάτι που θα είχε ζήσει και ο πατέρας μου όταν έφυγε για τα καράβια κατά την δεκαετία του ‘70. Για αυτόν αυτή η κοπή θα ήταν νορμάλ, για εμένα όχι. Εντάξει, δεν είχα και μεγάλη παρέα με την οποία έκανα παρέα, αλλά και λίγοι οι στενοί φίλοι να είναι είναι δύσκολο να τους αφήσεις πίσω. Πριν φύγω από την Ελλάδα λοιπόν πήρα τις ταχυδρομικές διευθύνσεις δύο φίλων, έναν από την Αμαλιάδα με τον οποίον ήμασταν στο ίδιο θρανίο και παίζαμε σχετικά συχνά μαζί game boy, και κολλητό από την Πάτρα. Δεν ξέρω αν είναι ακόμα μόδα, αλλά όταν ήμουν μικρός ήταν μόδα να έχεις φιλαράκια δια αλληλογραφίας (pen pals) από άλλα κράτη ¨Έβλεπες μερικές μικρές αγγελίες στα περιοδικά (μίκυ μάους, μπλέκ, κ.α.). Έτσι λοιπόν μου ήρθε η ιδέα για αλληλογραφία με τα δύο φιλαράκια.

Στην Αμερική, όταν έφτασα, ιδικά το καλοκαίρι πριν αρχίσει το σχολείο, δεν ήξερα τι να κάνω. Ήμουν στην “χώρα μου” αλλά δεν ήξερα κανέναν και ήταν όλα ξένα, και δεν είχα κάτι να μου αποσπάσει την προσοχή. Ο Ντίνος, από την δουλειά του πάτερα μου, μου είπε να βάλω ίντερνετ να μιλάω με τους φίλους μου στην Ελλάδα. Τι είναι το ίντερνετ; Το 1994 δεν το ήξερα, και φυσικά ήταν κάτι που τα φιλαράκια δεν θα είχαν αφού ούτε νέτ-καφέ υπήρχαν, ούτε οι φίλοι είχαν υπολογιστές. Άστο, δεν λέει.

Έτσι λοιπόν, άρχισε η σχολική χρονιά και άρχισα να λαμβάνω γράμματα από τους δύο φίλους - τον Στράτο και το Θόδωρο. Τα γράμματα έκαναν περίπου δύο εβδομάδες για το πέρα- δώθε (άμα απαντούσαμε αμέσως). Μέσα σε δύο εβδομάδες τα νέα μου είχα μαζευτεί και είχα αρκετά να γράψω - πιο πολύ για το σχολείο, οπότε μάλλον τους τα είχα πρήξει με τα μαθήματά μου (όχι πως είχα και πολλά εκτός το μαθημάτων για να γράψω - όπως βλέπεις και από τα μπλογκ με το #metanastis). Μέσα σε μερικούς μήνες, με μεγάλη χαρά, όπως πάντα, βλέπω γράμμα από Ελλάδα. Αλλά δεν ήταν ούτε από τον Στράτο ούτε από τον Θόδωρο Ήταν από την Άλεξ, μια φίλη και συμμαθήτρια που ήταν στην παρέα των παιδιών με τα οποία έπαιρνα το λεωφορείο να επιστρέψω σπίτι. Μετά από λίγο καιρό άρχισαν να έρχονται γράμματα και από άλλους, τον Ανδρέα, την Μαρίνα, και την Ελπίδα, και αν θυμάμαι καλά την Ανδριανή.

Έτσι λοιπόν μέσα σε έξη μήνες, που άρχισαν ως αποκομμένος από το κοινωνικό δίκτυο που είχα στην Αμαλιάδα, μέσω του ταχυδρομείου είχα ξανά αυτή την επικοινωνία με φίλους και γνωστούς όχι από την χώρα που με γέννησε, αλλά από την χώρα που με μεγάλωσε. Άλλοι έγραφαν πιο συχνά, και άλλοι πιο αραιά Δεν είχε σημασία. Σημασία είχε ότι είχα πια επικοινωνία και δεν ήταν όλα διαφορετικά και νέα σε μια άγνωστη χώρα. Είχα κάτι γνωστό, νέα από την πόλη μου, τα οποία ερχόντουσαν τακτικά. Είχα ένα πόδι στις νέες εμπειρίες, και ένα στις παλιές. Ξαφνικά το να μεταναστεύσεις δεν ήταν πια ένα θέμα που με έκανε να χάσω τον αποπροσανατολισμό μου.

Αυτές της μέρες, 20 χρόνια μετά, έχουμε περισσότερες τεχνολογίες επικοινωνιών που μας επιτρέπουν να μιλάμε πιο συχνά. Κινητά με google hangout, google voice, viber, skype, facebook, και twitter. Και πάλι όμως πιστεύω πως τότε, με την αλληλογραφία που έπαιρνε δυο εβδομάδες το λιγότερο, ήξερα τους φίλους μου καλύτερα Τώρα, μεν, βλέπω κάποιες καθημερινότητες, στα κοινωνικά δίκτυα, αλλά φυσικά δεν θα γράψουν δημόσια αυτά που έγραφαν στα γράμματα. Ακόμα και το email δεν είναι μέσον που μπορούμε να συγκρίνουμε με την αλληλογραφία του τότε - αλλά για αυτό το θέμα θα γράψω σε 4 χρόνια, όταν αρχήζω να γράφω για το πανεπιστήμιο.