Είχα έναν θείο, Άθα (από το αγγλικό Arthur, ή Αθανάσιος) από το σόι της μάνας μου. Θα τον αποκαλούσα «αγαθό». Ήταν πολύ καλός άνθρωπος, αλλά σε μερικά πράγματα δεν του έκοβε. Είχε έρθει λοιπόν στην Ελλάδα να μείνει μαζί μας πριν πολλά πολλά χρόνια και ο παππούς (ο πατέρας του) του έδινε χαρτζιλίκι.

Μετά από κάμποσο καιρό, είχε κάνει φιλίες με κάτι γύφτισσες, οι οποίες ερχόντουσαν κάθε μεσημέρι και φώναζαν «Άθα! Εμείς τρόμε γιαούρτι!». Όποτε το άκουγε κατέβαινε τα σκαλιά από τον δεύτερο όροφο και πήγαινε να τις δει και επέστρεφε σπίτι μετά από μερικές ώρες.
Τι γινόταν; «Κάθε μεσημέρι...» σκεφτόταν η γιαγιά μου «κάθε μεσημέρι άκουμε τις γύφτισσες να φωνάζουν ότι τρωνε γιαούρτι...τι στον κόρακα!» Τελικά τι γινόταν; Μάθανε πως έπαιρνε χαρτζιλίκι ο θείος και ερχόντουσαν στο σπίτι. Ήξεραν πώς το γιαούρτι (που μάλλον θα του άρεσε) θα τον έκανε να κατέβει από το σπίτι. Τον έπαιρναν μετά και πηγαίνανε για ποτά και τους κέρναγε ο θείος αφού δεν είχαν (ή δεν ήθελα) να χαλάσουν λεφτά!

Γιαούρτι πάντως ο θείος δεν είδε χε χε χε.

Καλό το σύνθημα ε;
Εσείς τι συνθήματα ακούτε;