Με την αρχή της τελευταίας μου χρονιάς το λύκειο (97/98) άρχισα να κάνω και φυσική. Η φυσική εκείνη την περίοδο ήταν αιρετό μάθημα αφού μόνο δύο χρόνια φυσικών επιστημών ήταν αναγκαία τότε για να αποφοιτήσεις από το λύκειο. Δεν πείραζε όμως. Είχα κάνει τρία χρόνια φυσικών επιστημών (και 4 μαθήματα) έως εκείνη την χρονιά, οπότε ένα πέμπτο μάθημα δεν με χάλαγε. Ούτοσι άλλος όσοι έκαναν μαθηματικά και επιστήμες όλα τα τους τα χρόνια στο λύκειο είχαν (έλεγε ο κόσμος τότε) καλύτερες προοπτικές να μπουν σε κάποιο πανεπιστήμιο.

Στην φυσική ήμουν πια στο επίπεδο δυσκολίας «AP» ή Advanced Placement που ήταν το ίδιο επίπεδο δυσκολίας με μαθήματα πρώτου και δευτέρου έτους πανεπιστημίου Εάν ήθελα θα μπορούσα να κάνω εξετάσεις για να μου δοθεί και κάποια πίστωση προς μαθήματος φυσικής στο πανεπιστήμιο. Την εξέταση τελικά δεν την έκανα αφού δεν μου φάνηκε ιδιαίτερα χρήσιμη εκείνη την περίοδο (είχα πήξει στα διαβάσματα και απλός ήθελα να αποφοιτήσω).

Στο μάθημα ήμουν ένας από τους δύο μαθητές της αποφοιτούσας τάξης μου. Όλοι οι άλλοι ήταν οι «έξυπνοι» της τάξης που ήταν ένα χρόνο μικρότεροι μας. Οι «έξυπνοι» της δικής μας τάξης το είχαν κάνει το μάθημα το περασμένο έτος και όλοι οι άλλοι απλός δεν έκαναν πια φυσικές επιστήμες. Πάντως πλάκα είχε να είμαστε το ίδιο μάθημα με «μικρότερους» μας γιατί έτσι διευρύναμε και εμείς το κοινωνικό μας δίκτυο

Το μάθημα είχε αρκετό ενδιαφέρων (με ενδιαφέρων εργαστήρια), και ο δάσκαλος - ο κύριος Μπρέιντι - είχε αρκετή πλάκα. Μας φερόταν όχι ο ξερόλας δάσκαλος αλλά σαν άνθρωπος. Ότι και πείραγμα να του κάναμε το αντιμετώπιζε με χιούμορ και μας πείραζε και αυτός με γνώσης φυσικής (και φυσικά για εμάς τους δύο που ήμασταν έτοιμοι για αποφοίτηση μας έδινε και συμβουλές για το πανεπιστήμιο).

Την άνοιξη πέσανε όλα μαζί. Πρώτα πήγαμε ως ομάδα στο σε έναν διαγωνισμό λυκείων που έκανε ο οργανισμός Junior Engineering Technical Society. Σε αυτόν τον διαγωνισμό έπρεπε να λύσουμε προβλήματα φυσικής, και όσα πιο πολλά έλυνες σωστά τόσους πιο πολλούς πόντους έπαιρνε η ομάδα σου. Σε αυτό τον διαγωνισμό είχαμε και ένα πρόβλημα που είχαμε κάνει σε δικό μας εργαστήριο, στο οποίο έριχνες ένα μπαλάκι από ράμπα και έπρεπε να υπολογίσεις που θα πέσει στο πάτωμα. Στο μάθημα μόνο η ομάδα μου το είχε υπολογίσει σωστά οπότε το είχαμε ως σίγουρο πως θα το λύναμε σωστά αυτό το πρόβλημα. Αλλά μάλλον μας έπιασε το άγχος και η αγωνία και τα κάναμε σκατά (χαχα).

Μαζί με τον διαγωνισμό πήγαμε και σε λούνα πάρκ ως τάξη. Κάθε χρονιά, τότε, ένα λούνα πάρκ της περιοχής είχε κάτι σαν physics day όπου μαθητές από λύκειο που έκαναν φυσική εκείνη την χρονιά ερχόντουσαν (δωρεάν αν δεν κάνω λάθος) και μπορούσαν να λύσουν διάφορα προβλήματα φυσικής που είχαν να κάνουν με τα ατραξιόν στο πάρκο τους. Ο δάσκαλος μας ήταν αστέρι και μας άφησε ελεύτερους να το ευχαριστηθούμε και δεν μας υποχρέωσε να κάνουμε ασκήσεις και να κρατάμε μετρήσεις ταχύτητας, βάρους, κτλ (που θα χρειαζόμασταν για υπολογισμούς) όσο ήμασταν στα τρενάκια.

Τελικός στο μάθημα είχαμε να κάνουμε και μια παρουσίας, βάση έρευνας, που έπρεπε να κάνει κάθε μαθητής. Εκείνη την περίοδο διάβαζα ένα βιβλίο με τίτλο «Η φυσική του Στάρ Τρέκ», οπότε ρώτησα τον κύριο Μπρέιντι αν μπορούσα να κάνω την παρουσίαση μου στο θέμα του Warp Drive και μου είπε εντάξει. Πιστεύω πως ήταν η πιο geeky παρουσίαση στο μάθημα.



Σε τελική ανάλυση το μάθημα ήταν φοβερό ;-)